“Şunlara bakın, şunlara bakın!” diye sevinç çığlıkları atar küçük serçe.
“Zaman yok!” diye homurdanır serçe arkadaşları. “Yapacak işlerimiz var, hem kime bakacağız ki?”
“İnsanlara tabii ki” diye seslenir küçük serçe. “Yine biraz daha fazla gülmeye başladılar.”
“Gerçekten mi? Bu nasıl olur?” diye bilmek ister arkadaşları.
“Güneş sayesinde tabii ki. Ben de sonunda gökyüzünden tekrar sıcak bir şekilde gülümsediği için çok mutluyum!”
“Sence onlar da güneşi bizim gördüğümüz gibi görüyorlar mıdır?” diye sorar serçelerden biri.
“Ne de olsa onlar insan! Bizim gördüğümüz gibi göremezler. Çoğunlukla zamanlarını evlerinde geçirirler. Orada onların başka ışıkları vardır ve güneşe ihtiyaçları olmaz.”
“Hmmm! Gerçekten öyle mi?”
“Saçmalık!” der konuşmalarını gizli gizli dinleyip kulak misafiri olan karatavuk. “İnsanların da en az bizim kadar güneşe ihtiyacı vardır, bundan emin olabilirsiniz.”
“Hiç kimse onsuz yaşayamaz. Duydunuz mu? Hiç kimse!” diye elma ağacından aşağıya seslenir sincap. “Ne biz hayvanlar, ne de insanlar onsuz yaşayamazlar hatta bitkilerin de ona ihtiyacı var.”
“Doğru!” diye homurdanır elma ağacı. “Başka nasıl büyüyebiliriz ki?”
“Ah, sen ne bilirsin ki!” diye azarlar serçelerden biri. “Sen sadece bir ağaçsın.”
“Bak, şimdi bunu duymamış olayım!” diye sinirlenir karatavuk. “Hepimiz aynıyız.”
Sincap da öfkeli bir şekilde başını sallar. “Ağaçlar olmasaydı biz ne yapardık?” diye sorar.
“Pöh!” deyip haklı çıkmak ister serçeler.
“Güneş yeniden tüylerimi ısıttığı için mutluyum. Herkes mutlu. Herkesi neşelendiriyor,” diye miyavlar elma ağacının altında rahatça yatan kedi Peter. “Sadece siz tartışıyorsunuz. Söyleyin bana, gökyüzündeki bu büyük altın yıldıza böyle mi hoş geldin denilir?”
Hayvanlar çok sessizleşir ve elma ağacı da homurdanmayı bırakır.
“Doğru söylüyor” diye fısıldar sonunda küçücük bir serçe. “Biz büyük bir aileyiz ve dünya da bizim annemiz, öyle değil mi?”
“Evet” der sincap düşünceli bir şekilde. “Gök, yer ve biz, birbirimize aitiz. Bak işte bunu sevdim.”
“Biz birbirimize göz kulak oluyoruz!” diye sevinç çığlıkları atar karatavuk ve hemen yüksek sesle ve mutlu bir şekilde şarkı söylemeye başlar. Ancak kısa bir süre sonra şarkı söylemeyi durdurur. “Dikkat! Bir insanın geldiğini duyuyorum!”
“İnsanlar da bunun bir parçası!” diye ekler kedi Peter. “Ve özellikle çok iyi bir insan olan Büyükanne Klein. Bakın, köşeden bize doğru geliyor! Bizim için yiyecek getiriyor.”
Küçük serce fısıldayarak “Bu güneş kadar güzel bir şey” der.
“Ayrıca bir o kadar da ısıtıcı,” der sincap mutlulukla. “Özellikle de tok karnım için.”
Hayvanlar birbirlerine gülümserler. Her şey olduğu gibi güzel. Şimdi bahar geldi ve Tabiat Ana’yla, güneşle… ve Büyükanne Klein ile hayat daha da iyi hissettiriyor.
Bu çok güzel!
Yazar: Elke Bräunling
Almancadan Türkçeye Çeviren: Alper Akbay
Düzeltmen: Semanur Öztürk
Kaynak Metin: (Çevrimiçi) https://www.elkeskindergeschichten.de/2023/04/18/die-sonne-macht-das-leben-schoen/, 29.04.2024
